|
||||||||
Echte aficionado’s van The Grateful Dead -en dus van Jerry Garcia- weten dat de man een heel gepassioneerde liefhebber van bluegrass was en zelf meer dan behoorlijk overweg kon met mandoline en banjo. Wat weinigen echter weten, is dat de man, toen hij in 1975 even niet aan het toeren was met The Dead, van de vrije tijd gebruik maakte om een nu als “belangrijk” geboekstaafd album te producen van een band, die door het leven ging als The Good Old Boys. Dat groepje omvatte onder meer David Nelson van The New Riders of the Purple Sage en de beste mandolinist aller tijden, Frank Wakefield. Het bleef bij die ene plaat, en in de aanloop naar het uitbrengen ervan, bedachten de muzikanten dat het wellicht goed zou zijn, als ze de release lieten begeleiden door een paar live-concerten. Agendaproblemen leken dat echter te gaan bemoeilijken en toen Jerry zich tijdens een gesprek met bassist Pat Campbell liet ontvallen dat hij het wel zou zien zitten om in te springen op banjo, Fiddler Brantley, een man van wie het curriculum vandaag samenwerkingen vermeldt met artiesten als Dwight Yoakam, David Bromberg, Heather Myles, Wylie & the Wild West, Shaver en Dave Alvin, sprong mee op de wagen en een nieuwe versie van The Good Old Boys was geboren. In die samenstelling speelde het vijftal op 20 en 21 februari 1975 twee shows in Margarita’s Cantina in Santa Cruz, California en die shows werden allebei volledig opgenomen, al verdwenen de opnames ergens in een doos of lade, waar ze ruim veertig jaar lang stof lagen te vergaren. Tot iemand ze, bij één of andere opruimbeurt toch eens ging beluisteren en vaststelde dat die tweesporen-opnames van toen nog best beluisterbaar waren. Met de hoogtechnologische middelen van vandaag werd daar dus aan gewerkt het het resultaat ligt vandaag voor ons: een dubbel-CD, van in totaal net geen anderhalf uur, waarop 24 van de grootste klassiekers uit de bluegrass staan te blinken. Zes ervan zijn puur instrumentaal, enkele ervan laten horen hoe goed Jerry wel was op banjo en een paar keer neemt hij ook de zang voor zijn rekening. De andere vier muzikanten, zijn sowieso geweldige meesters in het genre en zo komt het dat deze dubbele CD ons vandaag toelaat een beetje van de schade in te halen, die we opliepen, door er toen in 1975 niet bij te zijn. Ik geef toe: er zit, ondanks alle restauratiewerken her en der een fluit- of bieptoon in de set, er wordt (heel soms) een ietsje te lang geleuterd tussen twee songs, zodat de vaart er een beetje uitgehaald wordt, maar verder is dit een lang aaneengeregen ris heerlijke bluegrassongs, van openers “Ashes of Love” en “Deep Ellem Blues” over Wildwood Flower” en “T for Texas” tot “Pistol Packing Mama”, “Rawhide” en een razende afsluiten “Orange Blossom Special”. Heerlijk kleinood, dat niet alleen voor Deadheads bedoeld en geschikt is -al zal het voor velen onder hen een aangename aanvulling van hun collectie betekenen-, maar dat een prima kennismaker blijkt voor al wie nog niet erg vertrouwd is met bluegrass muziek. (Dani Heyvaert)
Disc 1 |
||||||||
|
||||||||
